Leen's Weblog

Een heerlijk weekend met de buurtjes en vrienden is alweer voorbij. Gisteren een laatste rondje op de Goese Golf en samen lekker eten.

En vanmorgen geprobeerd om de koffers dicht te krijgen…. !!! Gelukt !!

Zelfs de weegschaal vond alles in orde. Nu nog de handbagage en zorgen dat het huis weer in de winter stand komt.

Nog 1 nachtje en dan op weg naar warmer oorden.

Thuis in Kloetinge …. en alles is na een paar dagen weer heel gewoon. Alleen de temperatuur daar kan ik nog even niet mee omgaan. Rillerig, koud en onwennig aan al die kleren aan je lijf. Dat is dus nog even wennen. Maar de rest is al weer normaal. De eerste wasjes alweer in de kast en gisteren uren achter een PC gezeten die na 5 maanden weer eens online kwam…. Je wilt niet weten hoeveel updates en veranderingen er hebben plaats gevonden in de afgelopen 5 maanden.

De terugreis is zonder problemen verlopen, alles op tijd en geen vertragingen. Alleen op Schiphol wat langer op de koffer moeten wachten. De eerste koffer kwam al heel spoedig, maar de tweede kwam maar niet op de bagageband. Toch niet weer een probleem zoals vorig jaar toen een andere persoon mijn koffer had meegenomen??? Nee, nu bleek bij thuis komst dat de douane in mijn koffer had gekeken. Er zat een briefje in dat de douane in de koffer was geweest. Maar alles zat er nog in … Ook mijn nieuwe rolex !!

Annabelle stond klaar om mij weer naar Oegstgeest te rijden en vandaar ben ik in mijn eigen auto weer naar Kloetinge gereden. Alles opgeteld … bijna 24 uur aan het reizen van Ban Amphur tot Kloetinge.

Terugkijkend op een geweldige fijne tijd in Thailand , nu weer even wennen aan het leventje in en rond Kloetinge .

Zaterdagavond nog even heerlijk bij een geweldig restaurant “La Mesa” gegeten en heerlijke tapa’s waren daar op de menukaart.

Zondag middag lekker onderuit en naar de formule1 race gekeken en dan nu proberen om alles wat mee moet weer in de koffers te krijgen.

Het zit er in …. en nu nog even er boven op zitten om de koffers weer dicht te krijgen. Straks een laatste keer naar het strand en dan morgenvroeg met de taxi naar Bangkok.

Vanmiddag nog even heel langzaam op de fiets …. Het heeft hier al zo lang niet geregend dat de brandweer de straten nat maakt en zo probeert om al het stof weg te spoelen …

Het was weer een geweldige tijd , vol met hoogtepunten, luxe diners, geweldige vrienden, en een prachtige golfervaring op al de verschillende golfbanen.

De laatste golfdag zit er op en heerlijk samen na afloop van de dag lekker gegeten bij Oscar restaurant. Dat zal best even wennen worden om in Nederland weer alles zelf te moeten doen…. geen caddy en geen buggy !!! Tja dat wordt weer behelpen.. ha ha . Nu nog een paar dagen rustig aan en iedere morgen lekker de zee in. Het zeewater is nu echt heel warm aan het worden. Als je uit het zeewater komt dan is de buitenlucht zelfs koeler dan het zeewater. Het is alsof je in een warmbad stapt. Ik heb het nooit zo eerder ervaren en ik twijfel ook niet dat dit ook een gevolg is van de veranderingen in de temperatuur wereld wijd.

Nu de komende dagen weer de spulletjes bij elkaar zoeken en hier alles opruimen. De golftas in de kast en zorgen dat alles weer de komende regentijd kan doorstaan.

Eerst zal het nog een paar graden warmer worden en kan de temperatuur hier oplopen tot boven de 40 graden, maar begin juni dan zal het een paar maanden heel veel regenen en zal het dagen achter elkaar voelen alsof je in een stoombad zit. Bijna 100% vochtigheid in de lucht en bijna iedere dag wel een flinke regenbui.

Nu nog een paar mooie en rustige dagen , opruimen en dan op weg naar Bangkok voor mijn vlucht terug naar Nederland.

Na het afgelopen weekend in Bangkok… even op de plaats rust. Maandagavond een heerlijk en gezellig avondje met vrienden bij de Italiaan. Lekker eten en gezellig babbelen over alle leuke zaken in het leven. Deze Italiaan is een restaurant in de “darksite” van Pattaya. de darksite is een uitdrukking van alles wat aan de overkant van de sukhumvit road ligt. Pattaya ligt als stadje aan de Thaise zee en zo’n anderhalve kilometer land inwaarts ligt de snelweg “de sukhumvit”. Deze weg loppt van Bangkok naar het zuiden tot aan Cambodja. In eerste instantie was alle bebouwing in Pattaya tot aan de sukhumvit weg maar al snel werd er ook aan de andere kant van de weg gebouwd. En dat heeft zich in de loop van de jaren natuurlijk flink uitgebreid. Maar in eerste instantie was daar helemaal geen verlichting en was het aarde donker in de avonduren. Vandaar dus de naam “de darksite”. Het restaurant beschikt over een echte pizza oven die nog met hout wordt gestookt en ook heel veel andere gerechten op de kaart worden in de oven klaar gemaakt.

Gisteren samen met de groep naar de Emerald golf club en daar al in alle vroegte naar toe. We stonden al om half negen op de baan en de eerste paar holes was het heerlijk “koel”. Maar toen we rond het middaguur aan de laatste loodjes begonnen was het toch wel heel erg warm , vooral als je met elkaar op de green staat en geen enkel plekje schaduw hebt. De weersverwachting voor de komende dagen laat zien dat de temperatuur nog verder gaat stijgen en dat er zelfs in de kranten en media wordt gewaarschuwd voor erg hoge temperaturen de komende weken.

Morgen nog een dagje naar Plutaluang Golf Course en dan maar rustig gaan nadenken over het laatste weekendje in Thailand.

Al en aantal jaren word er en golftoernooi georganiseerd onder de naam Triangle Golf open.

Er worden dan teams samengesteld uit Hua Hin, Bangkok en Pattaya. Drie keer per jaar komen de teams bij elkaar, en afgelopen weekend was het weer zo ver. Nu in Bangkok op de Subhapruek Golf Club banen. Één van de sponsors is het Tulip House restaurant in Jomtien. En één van mijn golfvrienden is daar kind aan huis. Hij vroeg mij of ik mee wilde spelen met het team van Tulip House. Een hele eer en voor mij ook het eerste echte toernooi hier in Thailand.

Zaterdagochtend vroeg met de auto van Fred volgeladen met golftassen op weg naar de golfbaan. Een schitterend gelegen golf complex , wat meer op een oase lijkt zo midden in het drukke Bangkok. Pas als je je realiseert dat we nu nog meer dan een uur moeten rijden naar ons hotel in dat zelfde Bangkok dan realiseer je je weer eens hoe immens groot de stad Bangkok is.

Natuurlijk even de groeps foto’s en daarna verdeeld over 4balls teams de baan op. En dan ervaar je echt hoe warm het is als er bijna geen zuchtje wind staat en zelfs de caddy niet zonder paraplu de buggy uitloopt. Ieder stukje schaduw wordt aangegrepen om even de brandende zon te vermijden. Blijven drinken… En dat was ook helemaal geen probleem. De organisatie had een aantal buggy,s geregeld die met gekoelde dranken om de paar holes wel weer aan kwamen rijden en gekoelde drankjes aanboden. Na afloop  van de 18 holes kaart inleveren en nu op weg naar ons hotel in hartje Bangkok.

De traditie wil namelijk dat iedereen naar het Restaurant , Bar de Hangover komt. Daar staat een prachtig buffet klaar en wordt er nog even tot de late uurtjes door gedronken. Ons hotel was een kwartiertje lopen van de Hangover verwijderd… Na even wat schone kleren en opfrissen nog even een wandeling door Bangkok.

Na een paar uurtjes in de Hangover krijg je toch nog even te maken met die beroemde man met de hamer en wil je eigenlijk zo snel mogelijk naar je bedje toe. Onderweg lopend naar mijn hotel toch nog even blijven steken in een bar waar echt hele goede muziek werd gedraaid en daar nog een laatste biertje “for  the road”.

De volgende morgen weer fris en fruitig met de groep , we waren met z’n vijven in de auto van Fred, lekker ontbijt… En besloten om net buiten Bangkok nog maar weer een golfbaan te bezoeken. Fred had daarvoor de Moutian Shadow Golf Club uitgezocht en om 12.30 uur werden we verwacht om daar weer heerlijk onze 18 holes te gaan spelen.

Zonder wedstrijd druk en of zenuwen , maar gewoon gezellig met z’n vijven een heerlijke middag gehad met goede caddy’s en natuurlijk voldoende gekoeld water om nog enigszins fris en gezond te blijven. Bij hole 15 werden we opgewacht door een familie apen die ons niet erg op prijs stelde. Moeder aap had een paar kleintjes bij zich, en toen we iets te dicht bij kwamen liet ze haar tanden duidelijk zien en gromde ze lelijk naar ons. De caddy zei dan ook …weg wezen hier te gevaarlijk.

Het laatste stuk naar Ban Amphur ….ook nog steeds bijna anderhalf uur rijden nog even het thuis front informeren dat we er zo rond zeven uur wel zouden zijn en dan nog graag willen eten.

Het kwam erop neer dat we dus zo rond acht uur bij de Italiaan naar binnen liepen en daar nog een heerlijke maaltijd kregen voorgeschoteld.

Komende week staat helemaal in het teken van ….afscheid…. Nog twee wedstijden op prachtige golfbanen  en uitnodigingen om nog even samen te gaan eten en dan volgende week weer terug naar Nederland.  Je kan het maar zo slecht hebben !!!

Een aantal weken geleden zei Fred dat hij nog een keer naar Cambodja moest en … ga je met me mee? Ach ja waarom niet. Gewoon als gezelschap dame meerijden en een beetje ouwehoeren onderweg. En vorige week zei Jaap ook dat hij mee ging, dus maandagochtend vroeg met z,n drieën in de Toyota Hillux truck van Fred opweg naar Cambodja. De wegen in Thailand zijn prima en eigenlijk is het maar 1 snelweg naar het uiterste zuiden van Thailand. En dan sta je 320 kilometer later aan de grens met Cambodja. Khlong Yai border checkpoint. Fred ging in Cambodja oude vrienden opzoeken en we hadden een auto vol met tweedehands kleren en andere spulletjes bij ons . De levens standaard is daar misschien nog wel lager dan in Thailand. Onderweg hadden we voor de kinderen nog wat waterpistolen gekocht. Nou daar sta je dan aan de grens !! … maar geen nood er komt een jonge man met een karretje aangelopen en alle spullen uit de auto worden in de kar geladen , en wij er achteraan gelopen naar de douaniers.

Wij hadden via internet een e-visa aangevraagd. En dan zie toch het gemak van z,n stukje papier. Een lange rij bij de loketten en wij werden door een mannetje apart gezet en hij ging met onze paspoorten wel even de benodigde stempels halen. Zo ging dat bij het verlaten van Thailand en ook zo soepel bij het binnen komen van Cambodja. En het mannetje met al onze spullen maar heel geduldig wachten. In Cambodja stond de vriend van Fred ons op te wachten en konden we met zijn auto opweg naar ons hotel in Khemarak Phoummen, dat plaatje ligt op ongeveer 60 kilometer van de grens. Je weet niet wat je overkomt dan. Slechte wegen en zelfs stukken weg zonder asfalt of beton maar gewoon de rode aarde als ondergrond. Je waant je in Afrika.

Nadat we ons even hadden opgeknapt in het hotel, zijn we opweg gegaan naar de plek waar alle vrienden van Fred wonen. Ik kan alleen maar geschrijven dat alles daar wel heel erg primitief is. Misschien dat de foto’s een indruk kunnen geven.

Het hele wijkje waar dit soort huisjes staan heeft geen aansluiting op het elektriciteitsnet. In de avonduren wordt er een generator gestart voor een paar lampjes…Of anders natuurlijk vroeg naar bed en met zonsopgang weer vroeg aan het werk. De gastvrijheid die deze mensen ten toon spreiden staat in schril contrast met de rijkdom. Je weet gewoon dat deze mensen iedere cent moeten omkeren maar de blijheid dat Fred en zijn vrienden langs kwamen werd in de avond geweldig gevierd met een fantastische maaltijd en heel veel drank.

De volgende ochtend weer vroeg paraat, met eerst een paar bakken zwarte koffie en toen vrolijk weer terug naar de grens. Heel soepel langs alle loketten en met een vernieuwd visum weer Thailand binnen. Daarna een veilige rit terug naar Ban Amphur.