Er zijn van die dagen die je niet snel vergeet, positief of negatief , maar die je een goed gevoel oplevert dat noem ik één van die pareltjes. Zo’n dag had ik gisteren.

Probeer je eens voor te stellen dat je bijna bij iedere afslag een groot aantal herten moet wegsturen omdat jij zonodig een golfbal richting de hole weer slaan. Een golfbaan gelegen in een immens groot natuurreservaat met vogels, pauwen met overal kuddes herten en reeën. Om je heen alleen maar ongerepte natuur en een groot bos met rubberbomen. En dat op een uurtje rijden van Pattaya.

Dit golf resort is echt fantastisch aangelegd en een lust om daar te mogen spelen. 

Hier in dit golf park vergeet je echt helemaal hoe “rot” de aarde nu voelt. Zonder enig politiek gekrakeel, alleen maar de geluiden van alle dieren om je heen. En dan ook bij iedere hole weer de uitdaging ….Hoe ligt deze hole er nu weer bij. Soms ligt de green tientallen meters lager dan de afslag en de volgende moet je weer eindigen op een heuvel , meters hoger dan de afslag. En overal waar je kijkt zie je de greenkeepers aan het werk. !!! Deze herten en reeen die hier lopen houden het gras kort en bemesten de hele fairway iedere dag weer met nieuwe mest. Geen grasmaaiers hier nodig… alleen wat spreakles om alles nog een beetje groen te houden.

En dan te bedenken dat hier in de omgeving… laten we zeggen om maximaal een uurtje rijden er 22 verschillende golfbanen liggen, de éé’n nog mooier dan de ander… Al denk ik dat Wangjuntr Park voor mij niet te overklassen is.

Na zo’n geweldige dag zou je bijna vergeten wat je de rest van de week allemaal hebt gedaan. Ik denk wel eens…heb ik nog tijd om mijn blog te vullen. Algelopen dinsdag de hele dag naar Tresure Hill Golf Club geweest. En de naam zegt het al… Ook hier geen meter vlak terrein.

Maar water in overvloed. !!

Woensdag was weer onze wekelijkse Karting dag en sávonds nog even naar de “heren buurt” geweest om daar een playback show van allemaal ABBA songs te kunnen bewonderen.

Vandaag … even wat rustig aan en straks maar 9 holes op de kleine Navy golf course .

Verandering… tja ook hier, maar natuurlijk, overal zien we veranderingen In het klein om ons heen en natuurlijk in het groot , in de wereld. We zullen er mee moeten leven, al is het beslist niet zo dat iedere verandering een negatief gevoel hoeft op te leveren, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat voor velen dat gevoel wel aanwezig is. Al zou je alleen maar het woordje Trump noemen.

Ja als zelfs vogels al gaan overwinteren in Nederland , dan denkt deze vogel toch echt…Voor mij zolang het kan blijf ik overwinteren in Thailand. Ik merk dat iedereen wel een verhaal heeft bij het woord “verandering”. Zo heb ik ook een verhaal dat mij nu weer confronteert met de veranderingen ook hier in Baan Somprasong. (Baan Somprasong is het appartementen complex waar ik verblijf)

Al die jaren , en dat zijn er toch al meer dan 10 jaar, is er jaarlijks een inzegening door de monniken en wordt de zegen gevraagd voor het komende jaar, dat alles maar voorspoedig mag blijven verlopen. Er wordt door de monniken een koord rondom het complex gespannen en tijdens het zingen van de gebeden en zegeningen wordt het uiteinde van het koord stevig vast gehouden door één van de monniken. Deze dag wordt samen met al het personeel gevierd , er wordt samen gegeten en in de avond is er dan tot slot de “Staf Party”.  In Nederland zouden we zeggen…. Het personeelsfeest. Op dit personeelsfeest werden ook altijd de dan aanwezige bewoners uitgenodigd en werd er vrolijk gedanst en werd er ook veel gedronken. Heel veel bewoners gaven dan persoonlijk aan ieder personeelslid een enveloppe of doneerden een bedrag speciaal voor het personeel.

Dit jaar voor het eerst wel een personeelsfeest, maar niet gezellig in de tuin van het complex maar ergens op het strand en ook uitsluitend en alleen voor het personeel. Alleen de vertegenwoordiger van de VVE mocht nog even langs komen om de jaarlijkse bonus uit te reiken aan het personeel. Alle Farangs en eigenaren hadden een uitnodiging gehad om dit jaar geld te doneren om dat op de Staf Party uit te reiken aan al het personeel. Het gekke is wel dat ik s ’middags , toen ik een groepje dames tegen kwam, mij werd gevraagd of ik ook naar de party kwam.. “No No  No invitation !!”… Waarbij er onduidelijk werd gekeken naar mij ??.

Ik begrijp uit de toelichting van de staf dat dit nieuwe beleid voort komt uit de wens om het personeel echt haar eigen feestje te laten hebben. Volkomen terecht , want een Thai blijft ook op  zo’n personeelsfeestje denken dat een Farang moet worden verzorgd.. En nu ze alleen maar onder elkaar zijn hebben Ze daar niets mee van doen.

Of deze verandering nu inhoudt dat ook de monniken niet meer nodig zijn… Dat weet ik niet, misschien komen ze nog.

Gisteravond een fantastisch feest gehad. Fred en Annalies hadden vrienden , bekenden, expats , globetrotters …. Dus allemaal heel gewone mensen !! uitgenodigd om samen met hun een feest te vieren ter glorie van een hele hoop verschillende gebeurtenissen. In ieder geval ook dat ze nu al 25 jaar bij elkaar zijn en dat nog lang willen volhouden. In ieder geval we waren dus met een grote groep mensen die samen voor een heel plezierige sfeer zorgde en er samen een fantastische avond van hebben gemaakt. Er was een buffet waar de meest heerlijke gerechten voor je klaar stonden en natuurlijk kon er ook weer heerlijk gedanst worden. ..

Na afloop van het feest, dus bij het weg gaan, kregen we van Fred en Annalies een enveloppe. Thuis open gemaakt ….en daar stonden een paar indrukwekkende zinnetjes geschreven.

Ik wil deze graag delen met jullie die mijn blog lezen en hoop dat ook jullie onder de indruk zijn van de wijsheden die hier staan :

1. Op een dag besloten de dorpelingen om te bidden voor regen. Op de dag van het gebed kwamen alle mensen bijeen en er kwam één jongen met een paraplu.    Dat is geloof.
2. Als je baby’s in de lucht gooit, lachen ze omdat ze weten dat je ze zult vangen.   Dat is vertrouwen.
3. Elke avond gaan we naar bed zonder enige zekerheid dat we de volgende ochtend nog leven en toch zetten we de wekker.  Dat is hoop.
4. We plannen grote dingen voor morgen, zonder dat we weet hebben van de toekomst. Dat is vertrouwen.
5. We zien de wereld lijden, maar toch trouwen we en krijgen we kinderen. Dat is liefde.
6. Op het shirt van een oude man stond de zin: “Ik ben geen 90; ik ben een tiener met 72 jaar ervaring”   Dat is houding.

Vergeet niet : goede vrienden zijn zeldzaam, moeilijk te vinden en onmogelijk te vervangen!!!

        Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven.

Toch een gek gevoel , …weer thuis… S ‘morgens weer wandelen over de boulevard, douchen en lekker een bak koffie op het balkon. Dan zie je de eerste “russen” alweer hun handdoekje leggen op de ligbedden bij het zwembad. Wij noemen hier de gasten die de Slavische taal spreken allemaal “russen” Ook al weet je echt niet zeker waar ze vandaan komen. Ook de Hongaren en de gasten uit Oezbekistan zijn voor ons hier “russen.  

Het is een beetje een verzamelnaam geworden voor iedereen die een Slavische taal spreekt en zich gedraagt zoals wij dat hier ervaren. Het is misschien niet helemaal eerlijk of accuraat, maar het maakt het voor ons wel makkelijker om te categoriseren. Tenslotte zijn wij voor de Thai ook allemaal een “Farang” en vinden ze het helemaal niet interessant waar je precies vandaan komt.  

Ik realiseer me dat je toch nu gaat nadenken welke verschillen er zijn tussen de twee landen. Voor mij was wel heel duidelijk dat we in de drie dagen dat we in Vietnam waren geen enkele politieman of militair hebben gezien. Dat in tegenstelling tot Thailand daar zie je ze de hele dag. Daarnaast is het verkeer een ander opmerkelijk verschilpunt. Beide landen hebben een overvloed aan brommers, maar in Vietnam lijken de bestuurders een zekere mate van rust en discipline uit te stralen. Er is nauwelijks geluidsoverlast van brommers, omdat bijna iedereen een normale uitlaat gebruikt. Dit contrasteert sterk met Thailand, waar het geluid van ronkende motoren en ongeduldig verkeer een veelvoorkomend kenmerk is. 

Deze observaties zijn slechts een glimp van de verschillen tussen deze twee fascinerende landen en hun unieke culturen. 

Daarom gisteravond maar weer eens een echter rocklobster gegeten. Maar eerlijk is eerlijk… de lobster in Vietnam was toch wel wat groter en heerlijker om aan terug te denken.. Dus volgend jaar maar weer een tripje naar Vietnam???

Gisteren de laatste dag in Phu Quoc zijn we nog even naar het noorden van het eiland gegaan. Daar hebben de Vietnamesen , net zoals in het zuiden van het eiland een enorme stad gebouwd, die net zoals in het zuiden….helemaal leeg staat.

Hier in het noorden van het eiland hebben ze er een thema stad van gemaakt en benoemd naar alle verschillende windstreken op onze aarde. Ze noemen het complex : Grand World. een gigantisch themapark met alle hylights van de wereld. Ik vergelijk het maar met de thema hotels in Las Vegas zoals het Venetië van Italie

Maar afschuwelijk om te zien…. Alles staat leeg. Dit complex is vlak voor de corona periode gebouwd en wordt nu nog steeds iedere dag onderhouden door de tuinmensen die de bomen en planten water geven, maar de appartementen en de hotels staan allemaal leeg. Uitsluitend de dagjesmensen die een rondleiding door de straten en pleinen van het park krijgen zie je hier lopen. Aan het strand liggen een paar mensen die met eigen vervoer of met de bus naar dit prachtige strand komen… maar dat is alles. Doodzonde …maar hier zie je toch wel heel duidelijk wat de corona periode teweeg heeft kunnen brengen.

Wij hebben daar even een drankje gedronken in een van de restaurants die nog wel open was en zijn toen weer terug gegaan naar ons hotel , de koffer pakken en toen richting vliegveld.

Eenmaal geland in Bangkok weer naar immigration en een stempel in het passport voor nog twee maanden verblijf in Thailand. En daar was deze hele reis voor bedoeld. Niets te klagen dus. !!!

Vandaag maar weer eens een rondje op de golfbaan… Je moet natuurlijk geen ontwenningsverschijnselen oplopen.

Vandaag de eerste dag van het nieuwe jaar in China en Vietnam. Veel mensen hebben een vrije dag en gaan naar pretparken of heerlijk zwemmen in de prachtige zee rondom Phu Quoc. Na ons ontbijt zijn wij in een taxi gestapt en die heeft ons helemaal naar het zuidelijkste puntje van het eiland gebracht. Daar hebben we tickets gekocht om met de kabelbaan naar een van de losse kleine eilandjes te gaan. Je komt daar in een luxe paradijs , een complete stad van luxe appartementen, prachtige boulevard en een gigantisch pretpark met waterglijbanen en achtbaan. Maar… al die prachtige appartementen staan leeg. Het is een volkomen spookstad. De posters langs de boulevard laten zien hoe het allemaal zou moeten worden… maar de tijd staat hier stil. Geen enkele activiteit om het af te bouwen en niemand in het stadje aanwezig. Vanuit het pretpark is er verder helemaal niets hier op dit eiland. We zijn met een chuttelbusje naar het strand gebracht en zitten daar heerlijk te genieten van de rust en het uitzicht over de zee.

dit is een foto van het spookstad… allemaal appartementen maar helemaal leeg. Onbegrijpelijk… maar realiteit.

De kabelbaan die ons naar hier bracht is prachtig aangelegd en een geweldig uitzicht over de eilanden.

Zoals ik aangaf dat aan het einde van de kabelbaan er een enorme spookstad is gebouwd… zo ook op het eiland Phu qouc ,daar waar het begin van de kabelbaan is gesitueerd. Ook daar staan bijna alle huizen en appartementen leeg. Een paar kleine restaurant jes zijn open maar verder is alles verlaten.

we begrepen ook al niet waarom het openbaar vervoer niet helemaal naar het zuidelijkste puntje van het eiland ging.. nu lijkt me dat duidelijk… Daar woont niemand. Uitsluitend de toeristen die gebruik maken van de kabelbaan die komen daar langs.

Terug op het eiland was het nog even spannend of we een taxi terug naar huis konden vinden…maar we hadden nog geen meter buiten de aankomsthal van de kabelbaan gezet of er kwam al iemand naar ons toe die vroeg of we een taxi nodig hadden. Ja graag …. en na enig rekenwerk waren we het eens om ons te brengen naar het beste kreeften restaurant aan de oostkust van het eiland. Hier krijg je geen mes of vork… een paar stokjes en een lepeltje was het enige gereedschap om de lobster open te breken en al het heerlijke vlees eruit te peuzelen.

Na deze geweldige maaltijd weer terug naar Duong Dong. Zo heet het stadje waar we verblijven. De chauffeur die ons bij het visrestaurant had afgezet had staan wachten op ons en bracht ons weer keurig terug naar het hotel. Nu even relaxen en vanavond nog maar weer eens een rondje door het dorp . Morgen weer terug naar Thailand. En dan zit er

vandaag onze tweede dag in phu quoc alweer heel wat wijzer en vanmorgen bij “Hylands Coffee” ontbijt met Franse crocance. We besloten om na het ontbijt richting de parel farm te reizen. En zoals een goed Hollander natuurlijk .. zo goedkoop mogelijk. En dat kan hier met het gratis openbaar vervoer. De bus richting het zuiden genomen en komen dan tot de ontdekking dat de bus niet verder gaat dan het 5 sterren hotel halverwege de route naar de parel farm. We zijn daar uit de bus gestapt en hebben ons verlekkerd aan al de luxe en de pracht en praal van zo,n report. En zijn samen dood leuk vanaf het strand langs het zwembad door de eetzaal naar de lobby gelopen. En daar kwamen we natuurlijk voor het personeel wat daar zit… vanuit het hotel. Onze vraag was nu… hoe komen we bij de parel farm?? . En de receptie medewerker bestelde een taxi op kosten van het hotel en die bracht ons gratis en voor niets naar de parel farm. Tja … niets te klagen dus. Maar ja dan wordt je natuurlijk besprongen door alle verkoop dames die heel graag zien dat je een ring of hanger met een mooie parel gaat kopen.

Beneden de verkoop zaal is ook de echte farm aanwezig en daar zagen we een schelp open maken en verdomd…daar zat een prachtige parel in.

Oké na heel veel vijven en zessen heeft Marieke toch maar besloten om de prachtige ring met parel… niet.. te kopen. Echter ik heb de rest van de dag toch ieder uur wel de opmerking langs horen komen…. Hij was wel heel erg mooi , hè…zal ik terug gaan ???

Toen we weer terug waren in het stadje zijn we maar lekker naar de massagesalon gegaan en hebben ons heerlijk laten masseren. Daarna nog even een rondje op de nightmarket en daarna zijn we gaan eten samen met Kate in een oestbakistan restaurant. Kate hadden we ontmoet op het vliegveld en Marieke kwam in een leuk gesprek met haar. Kate geboren in oestbakistan en nu lerares Engels in China, op vakantie in Vietnam. En tot onze verbazing zagen we gisteravond Kate weer in het stadje rondlopen. Dus voor vanavond de afspraak gemaakt om in haar geboorteland … restaurant te gaan eten. We weten nu dus ook wat de echte oestbakistan gerechten zijn.

Overdag zagen we regelmatig de mannen rond gaan naar de verschillende tempels om met de draken de geesten te verjagen en zo geluk af te dwingen voor het komende Nieuwjaar.

Marieke noemt al dagen onze geplande trip naar Vietnam…een adventure. Ik kan nu zeggen na de eerste dag samen op pad… het klopt … het is een eerste dag die vele verhalen kent en zeker een belevenis genoemd kan worden.

Vanmorgen vroeg door Jax onze vaste taxichauffeur in alle vroegte opgehaald en zonder enige vertraging werden we afgezet op het vliegveld Don Mueang in Bangkok. 12.00 vertrek en anderhalf uur later landden we op het eiland Phu Quoc. Dit eiland voor de kust bij Ho Chi Minh stad is een toeristen eiland waar je zonder visum een maand mag verblijven . Dus geen gedoe met inreis visa. Maar je land op de luchthaven van een klein eiland en toevallig landden er op dat tijdstip nog twee andere toestellen. Dat betekende ruim een uur in de rij voordat we de douane gepasseerd hadden. Oké tot zover nog niets te klagen, lekker warm en nu opweg naar het hotel. Marieke had bedacht … dat gaan we met het openbaar vervoer doen. Ze had uitgezocht dat bus 17 vlak langs ons hotel zou rijden. We waren echter geen van beide instaat om in te schatten hoe lang we in de bus moesten blijven… oké dus toen we al geruime tijd richting het noorden van het eiland reden zijn we toch maar uitgestapt en hebben de bus die van de andere kant kwam weer genomen en naast de chauffeur blijven staan en bij iedere halte maar even gevraagd of we al in de buurt van ons hotel waren. Uiteindelijk om 5 uur in de middag konden we onze hotelkamer in en even languit op het bed.

Na een uurtje zijn we toch nog even de stad in gegaan en een rondje Nachtmarkt gelopen en daarna heerlijk gegeten.

Deze week zijn we weer “compleet”. De afgelopen jaren is er hier een groote groep Nederlanders neergestreken die hier ieder jaar weer terug komen. Net zoals ik natuurlijk. Ik realiseer mij dat na mijn pensionering ik al heel wat jaartjes de winter door breng in Thailand. En eerlijk is eerlijk dat verveelt nog steeds niet. Zeker nu de avond temperatuur al weken daalt tot rond de 23 a 24 graden en je zelfs in de nacht de airco niet hoeft aan te zetten. Ook hier dus duidelijke veranderingen van het weer type en een hoop klagende Thai die het maar vreselijk koud vinden .

Maar voor ons de “farangs” is het een heerlijke temperatuur. Ook overdag op de golfbaan met een heerlijk zee briesje geeft een koelte die heel aangenaam aanvoelt. En als het dan toch te warm wordt in de zon dan heb je nog altijd de Caddy bij je die je in de schaduw zet met de buggy of door middel van een grote paraplu.

Gisteren weer eens naar de Sandbar geweest en daar heerlijk staan dansen …. en me natuurlijk ook weer lopen afvragen : “Waarom moet het in hemelsnaam altijd zo hard klinken? “. Je gaat daar bijna met fluitende oren weer vandaan. Maar de Thai die vinden het allemaal wel best.. Voor mij nog steeds onbegrijpelijk. Op de officiele Facebook pagina van de Sandbar een foto verslag van de avond:

https://www.facebook.com/story.php?story_fbid=1184473787018821&id=100063686314324&rdid=LQVWoK7Ul5cTPuOa#

Blijkbaar was de fotograaf van die avond het roerend met mij eens !!!

Morgenochtend vroeg met de taxi naar Bangkok en dan vlieg ik samen met Marieke naar Vietnam voor de ieder jaar weer noodzakelijke “Borderrun”. Het woord borderrun is hier het magische woord wat de Thai gebruiken om weer wat geld in het laadje te krijgen. Een 50plus visum is maximaal 90 dagen geldig en je zult altijd binnen die 90 dagen een afspraak moeten maken om het land uit te gaan en eventueel de volgende dag weer terug te keren om zo weer een verlenging van 60 dagen verblijfsvergunning te krijgen. Deze keer dus besloten om een leuk tripje te gaan maken naar Vietnam. Als alles goed gaat dan komen we aan het eind van de maand weer terug in Thialand.

Ben trouwens wel heel benieuwd hoe de Vietnamezen het Chinese nieuwjaar vieren, want 29 januari is het begin van het Chinese nieuwjaar en gaat het naar het Jaar van de Slang.

Vanmiddag weer met een stel naar de kartbaan.

En ik hoor iedereen al zeggen ::: Rijp voor het gekkehuis !!!
Maar we hadden de grootste lol en hebben er weer wat adrenaline uit kunnen gooien. Bij mij ging het toch nog even fout met een pirouét na de tweede bocht… Te vroeg op het gas en je voorwielen staan nog gedraaid…tja dan ga je helemaal in de rondte. Volgende keer beter opletten .