Maand: maart 2025

Een aantal weken geleden zei Fred dat hij nog een keer naar Cambodja moest en … ga je met me mee? Ach ja waarom niet. Gewoon als gezelschap dame meerijden en een beetje ouwehoeren onderweg. En vorige week zei Jaap ook dat hij mee ging, dus maandagochtend vroeg met z,n drieën in de Toyota Hillux truck van Fred opweg naar Cambodja. De wegen in Thailand zijn prima en eigenlijk is het maar 1 snelweg naar het uiterste zuiden van Thailand. En dan sta je 320 kilometer later aan de grens met Cambodja. Khlong Yai border checkpoint. Fred ging in Cambodja oude vrienden opzoeken en we hadden een auto vol met tweedehands kleren en andere spulletjes bij ons . De levens standaard is daar misschien nog wel lager dan in Thailand. Onderweg hadden we voor de kinderen nog wat waterpistolen gekocht. Nou daar sta je dan aan de grens !! … maar geen nood er komt een jonge man met een karretje aangelopen en alle spullen uit de auto worden in de kar geladen , en wij er achteraan gelopen naar de douaniers.

Wij hadden via internet een e-visa aangevraagd. En dan zie toch het gemak van z,n stukje papier. Een lange rij bij de loketten en wij werden door een mannetje apart gezet en hij ging met onze paspoorten wel even de benodigde stempels halen. Zo ging dat bij het verlaten van Thailand en ook zo soepel bij het binnen komen van Cambodja. En het mannetje met al onze spullen maar heel geduldig wachten. In Cambodja stond de vriend van Fred ons op te wachten en konden we met zijn auto opweg naar ons hotel in Khemarak Phoummen, dat plaatje ligt op ongeveer 60 kilometer van de grens. Je weet niet wat je overkomt dan. Slechte wegen en zelfs stukken weg zonder asfalt of beton maar gewoon de rode aarde als ondergrond. Je waant je in Afrika.

Nadat we ons even hadden opgeknapt in het hotel, zijn we opweg gegaan naar de plek waar alle vrienden van Fred wonen. Ik kan alleen maar geschrijven dat alles daar wel heel erg primitief is. Misschien dat de foto’s een indruk kunnen geven.

Het hele wijkje waar dit soort huisjes staan heeft geen aansluiting op het elektriciteitsnet. In de avonduren wordt er een generator gestart voor een paar lampjes…Of anders natuurlijk vroeg naar bed en met zonsopgang weer vroeg aan het werk. De gastvrijheid die deze mensen ten toon spreiden staat in schril contrast met de rijkdom. Je weet gewoon dat deze mensen iedere cent moeten omkeren maar de blijheid dat Fred en zijn vrienden langs kwamen werd in de avond geweldig gevierd met een fantastische maaltijd en heel veel drank.

De volgende ochtend weer vroeg paraat, met eerst een paar bakken zwarte koffie en toen vrolijk weer terug naar de grens. Heel soepel langs alle loketten en met een vernieuwd visum weer Thailand binnen. Daarna een veilige rit terug naar Ban Amphur.

Zoals in zo landen is er natuurlijk ook hier in Thailand een grote groep kinderen die niet op een normale manier thuis wordt groot gebracht. In Thailand is er een stichting CPDC die “verlate” kinderen opvangt.

Het Child Protection and Development Center hier in de buurt is gelukkig een plek waar deze kinderen kunnen opgroeien, onderwijs krijgt en met veel liefde wordt opgevangen. Al een aantal jaren maakt Coote en Miriam ieder jaar een donatie klaar en brengt die dan naar de kinderen. Gisteren was voor de kinderen de grote dag. En er kon dit jaar voor een groot bedrag aan eten , drinken en ook nog een blijvende nieuwe koelwater tap worden aangeboden.

Het is heerlijk om te zien dat er een aantal jonge kinderen nu voor het eerst een pizza konden eten. We hadden 30 pizzá bij ons en natuurlijk de blikjes Cola en Fanta , …. het favoriete drankje van heel veel Thai. Naast de pizza,s was er ook nog een grote schaal met Path Thai met garnalen. Voor de kinderen was het deze keer echt smullen.

Standaard is er iedere dag een bakje rijst met wat groenten, en moet er heel zuinig worden om gesprongen met het geld wat er door donatie en giften binnen komt. Geweldig om dan te zien hoe dankbaar de kinderen zijn en heerlijk smullen van wat er deze middag werd voorgezet.

Het is in Thailand heel gebruikelijk dat er een “statiefoto” wordt gemaakt en dat daar natuurlijk alle donateurs samen met de kinderen op komt te staan.

Ook op de eigen facebook pagina van het CPDC werd er natuurlijk gebruik gemaakt om Coote en haar familie en vrienden heel hartelijk te bedanken.

Gisteren weer met een groepje naar Wangjuntr golf course gereden en daar de beneden lus gelopen . Je loopt daar dan de hele dag tussen de herten en de reeën.
Vandaar mijn titel “beestachtig”. En “goed” is eigenlijk een heel verkleinde opmerking van zo’n dag. Eigenlijk moet daar fantastisch staan. Je waant je in een dierentuin zonder hekken en de grap is wel…. Je ziet ook de hele dag geen grasmaaiers rondrijden… Ha Ha.. Nee die grasmaaiers zijn de herten en de reeën . Je loopt dus de hele dag over de keutels van deze dieren en blijkbaar om die reden ligt de baan er ook mooi groen bij en is de fairway mooi glad zonder dorre plekken erin. Nou ja ik had het over lopen… Maar deze baan is zo groot dat lopen bijna niet te doen is. Ik heb gisteren op gemeten hoeveel kilometer mijn buggy heeft gereden en dat was bijna 12 kilometer. Je bent bent in dit geval heel erg blij dat je een caddy met een buggy bij je hebt om de 18 holes te “lopen”.

Gisteren was de temperatuur op de golfbaan zo rond de 33 graden, maar zonder een stevig zeebriesje , hier op de golfbaan dus eigenlijk bladstil liep de gevoelstemperatuur toch al snel op naar zo’n 38 graden. En als je dan op de green met elkaar staat te wachten dan begrijp je dat er iedere keer weer zo snel mogelijk de schaduw werd opgezocht. Mijn opgedronken drie liter water resulteerde in ieder geval niet een gang naar de wc.

Het was weer een geweldig dagje en vandaag maar even een rustdag op het balkon. Je merkt nu wel dat het iedere dag een beetje warmer wordt. De zomer is hier nu echt begonnen en overdag stijgt de temperatuur tot boven de 34 a 35 graden. In de avond is het dan lekker “koel”. de temperatuur zakt dan naar ongeveer 26 a 27 graden . Alles wat je doet gaat hier rustig aan en een par keer per dag lekker onder de douche om weer even op ons normale temperatuur te komen.

Het afgelopen weekend stond helemaal in het teken van een groot food festival hier op het strand van Ban Amphur. Een grote rij food-trucks en een honderdtal kraampjes stonden de afgelopen dagen hier opgesteld om de vele bezoekers de heerlijkste hapjes voor te schotelen. Bij zo’n evenement hoort hier ook altijd een podium met muziek bij. Gelukkig sliep ik de afgelopen dagen in Bangkok , dus alleen gisteravond nog even een paar uur de boembas moeten trotseren . Het is echt ongelofelijk hoe hard er hier mag worden versterkt. Op mijn telefoon heb ik een luidheidsmeter en die sloeg nog meer dan 100dBm uit op ruim 20 meter van de luidspreker zuil. Je krijgt er bijna pijn van in je buik , zo voel je de lage tonen tot je komen. Blijkbaar was ik de enige die er last van had…Iedereen danste en stond vrolijk mee te zingen met de artisten op het podium.

Je kijkt je ogen uit van wat er allemaal wordt klaar gemaakt door de verschillende kraampjes.

En natuurlijk zie je ook dingen…dat je denkt….. voor iedere “man” een andere telefoon ??

Nu maar even een paar dagen rust inlassen , zeker na het geweldige diner dat we afgelopen zaterdagavond hebben mogen meemaken. Anita had ons uitgenodigd voor haar verjaardag en vierde dat met een fantastisch diner bij restaurant Poseidon. Een paar foto’s ter illustratie wil ik jullie niet onthouden. Op de menukaart stond geschreven… Het toetje zijn de lievelingsgerechten van Anita… Tiramisu en een bosse Bol.

Vrijdagochtend vroeg in de taxi naar Bangkok. We hebben afgesproken om in de avond naar een concert te gaan van de “DIVAS “.

En dat was een fantastische muzikale ode aan de jaren 90 met songs van Celine Dion, Whitney Houston, Mariah Carry. We hebben genoten van de muzikale kwaliteiten van de artiesten…Een verademing om weer eens een live orkest en zangers in balans te horen en te kunnen genieten van de songs.

Het is wel een heel duidelijke Thaise show, met tussen de songs door een Thaise aankondiging van het nummer…met daarin grapjes blijkbaar want de zaal moest soms vreselijk lachen. En dan wij als enige buitenlandse gast… zaten daar maar met een gezicht… “Waar hebben jullie het over ???” . Maar goed dat namen we maar op de koop toe en konden genieten van de muziek.

Na afloop weer terug met een taxi naar Chna-Town. En als je daar om half twaalf in in de avond gewoon op een krukje gaat zitten bijna midden op straat… Dan kan je heel gewoon nog een complete maaltijd bestellen… En zo gebeurde dat dan ook.

En zoals je op de foto kunt zien… We waren echt nog niet de enige die zo laat nog lekker gingen eten.

De volgende morgen natuurlijk een rondje door China-town en ervaren dat je live in alle rotzooi van de webwinkel TEMU loopt. De kunst is nu om toch net even iets te ontdekken wat wel de moeite waard is en … heel goedkoop !! Dat valt niet mee, maar goed je bent van de straat… uh nou ja het gebeurt allemaal op straat maar het voelt als of je op een heel grote markt loopt.

Halverwege de middag weer terug naar Ban Amphur, want we waren ook uitgenodigd om sávonds de verjaardag van Anita te vieren …. ons stond dus nog een heerlijke maaltijd te wachten.

Toch nog even een klein stukje van het concert…. Het is tenslotte hier nog winter !!

Zoals ik in de vorige blog al schreef… Er kwamen inderdaad die avond heerlijke visjes en schelpen voorbij.

Een klein impressie wil ik jullie toch even niet onthouden… al zou het alleen maar een uitnodiging zijn om ook hier in dit restaurant eens te gaan eten. De menukaart is eigenlijk heel simpel… Je kan op 5 verschillende manieren de Lobster klaar gemaakt krijgen en de prijs is smpel , … gewoon per kilo afrekenen.

Het was weer een avond om van te smullen.