Toch een gek gevoel…

Toch een gek gevoel , …weer thuis… S ‘morgens weer wandelen over de boulevard, douchen en lekker een bak koffie op het balkon. Dan zie je de eerste “russen” alweer hun handdoekje leggen op de ligbedden bij het zwembad. Wij noemen hier de gasten die de Slavische taal spreken allemaal “russen” Ook al weet je echt niet zeker waar ze vandaan komen. Ook de Hongaren en de gasten uit Oezbekistan zijn voor ons hier “russen.  

Het is een beetje een verzamelnaam geworden voor iedereen die een Slavische taal spreekt en zich gedraagt zoals wij dat hier ervaren. Het is misschien niet helemaal eerlijk of accuraat, maar het maakt het voor ons wel makkelijker om te categoriseren. Tenslotte zijn wij voor de Thai ook allemaal een “Farang” en vinden ze het helemaal niet interessant waar je precies vandaan komt.  

Ik realiseer me dat je toch nu gaat nadenken welke verschillen er zijn tussen de twee landen. Voor mij was wel heel duidelijk dat we in de drie dagen dat we in Vietnam waren geen enkele politieman of militair hebben gezien. Dat in tegenstelling tot Thailand daar zie je ze de hele dag. Daarnaast is het verkeer een ander opmerkelijk verschilpunt. Beide landen hebben een overvloed aan brommers, maar in Vietnam lijken de bestuurders een zekere mate van rust en discipline uit te stralen. Er is nauwelijks geluidsoverlast van brommers, omdat bijna iedereen een normale uitlaat gebruikt. Dit contrasteert sterk met Thailand, waar het geluid van ronkende motoren en ongeduldig verkeer een veelvoorkomend kenmerk is. 

Deze observaties zijn slechts een glimp van de verschillen tussen deze twee fascinerende landen en hun unieke culturen. 

Daarom gisteravond maar weer eens een echter rocklobster gegeten. Maar eerlijk is eerlijk… de lobster in Vietnam was toch wel wat groter en heerlijker om aan terug te denken.. Dus volgend jaar maar weer een tripje naar Vietnam???