De afgelopen twee dagen was het hier voor de deur van Baan Somprasong een enorme drukte. Het stukje strand werd omgetoverd tot een ware trouwzaal.

Maar dat betekende ook dat er zaterdagavond tot laat in de avond weer een enorme herrie ( “muziek” ) van de locatie kwam. Toch nog maar een paar foto’s gemaakt en het nieuwe echtpaar naar het altaar zien lopen.

Hoe mooi kan het zijn… Maar een paar dagen geleden vertelde ik over de hevige regenval hier in ons lieve dorpje. Een paar foto’s van de schade die zo’n buitje te weeg brengt en goed te zien hoeveel zand er is weggeslagen en verdwenen in zee.

Jawel , het regent hier ook !! Maar dan ook direct met echte pijpen stelen… zo noemen ze dat toch. Is er dan geen verschil ?? Ja hoor. Iedereen kijkt hier met pret oogjes naar de overvloedige regen en roept al snel… Lekker alles frist weer even op. Zelfs de temperatuur zakt tot onder de 30 graden en op dit moment is zelfs de temperatuur gezakt naar 28 graden.

Een heel plezierig verschil is natuurlijk dat je hier met zo’n regenbui je niet warm hoeft aan de kleden. Juist nu is de temperatuur weer heel dragelijk en hoef je niet om de haver klap een slok water te nemen.

En in de supermarkt is het droog en staat de airco nog volop te blazen…

DE restaurants op het strand zullen zo’n regenbui minder appreciëren. Van de week was al heel duidelijk zichtbaar dat het toeristen seizoen aan het aflopen is. Heel veel van de restaurants zijn na zonsondergang al aan het opruimen en zie je alleen nog maar lege stoeltjes en tafeltjes staan. Dat wordt de komende maanden weinig verdienen lijkt het.

Al blijft de zonsondergang toch iedere dag weer een prachtig gezicht.

Het lijkt erop dat ik de laatste dagen weinig lust heb om nog wat te schrijven. Niet dat er niets gebeurt, maar gewoon geen zin om “pen en papier” te pakken en wat van me af te schrijven. Heb ik alles al opgeschreven ? Nee denk het niet, maar er is toch iets veranderd de laatste week, bedenk ik me. De titel zegt het al…. Je bent onwillekeurig toch al bezig met aftellen. Vanmorgen ging ik boodschappen doen en toen merkte ik al heel snel dat ik me bedacht… Wat heb ik nog voor de komende 14 dagen… en wat moet ik nog noodzakelijk aanschaffen.

In één keer is het verblijf hier anders, en bedenk ik me dat het nog maar 14 dagen duurt en is de ogenschijnlijk lange periode van ongedwongenheid, niets moet-alles mag, weer voorbij.

De komende dagen nog maar extra genieten van de weelderige warmte , de ochtend loopjes met Piet en de heerlijke duik iedere morgen in de Thaise zee. En natuurlijk niet te vergeten de dagen op de golfbaan. Dat zal in Goes wel heel anders worden. Hier sla je vanaf de tee 100 tot 120 meter en vind je de bal terug op meer dan 170 meter waar hij eindelijk stil ligt. De grond is hier keihard en de bal stuitert vele meters naar voren door. Een par4 met 2 slagen op de green is hier niet zo’n kunst… Maar ja dan komt het !! De greens zijn hier ook razend snel en twee of drie keer putten is voor mij hier heel normaal…. ( Maar niet goed natuurlijk!! )

De afgelopen dagen was weer een tombola van gebeurtenissen. Het begon met het afscheid van Mia en op de dag dat ze vertrok naar Nederland was ze ook nog jarig. 84 jaar is Mia geworden. De avond voor vertrek toch nog even een kleine traktatie en de felicitaties. Naast Mia op de foto zit Kitty en die was gisteren jarig. Ze heeft de geweldige leeftijd van 88 jaar bereikt en golft nog iedere week als een jonge dame.

Afgelopen woensdag was het voor het eerst in de afgelopen 4 maanden dat ik hier nu ben een “regendag”. En was dat ook direct te merken aan de kleur van het zwembad. De algjes groeien prima met zo’n regenbui. Maar vandaag ziet het zwembad er weer helemaal blauw uit.

Aan het eind van de middag werd het weer droog en konden we in de avond nog genieten van een uitstapje naar een “rocklobster” restaurant . De moeite waard en overheerlijk.

Gisteravond was het verjaardagsfeestje van Kitty. Voor velen van ons ergens in de middle off nowhere. Maar een geweldig restaurant wat gerund wordt door een Belg.. Zelf zoals hij benoemde een Belg uit Limburg. Een fantastische avond vol gezelligheid en heerlijk eten en drinken. En laat in de avond weer terug met de taxi.

Vandaag maar weer eens een rustig golfdagje van maken en zoals iedere keer weer … proberen om het aantal slagen weer wat lager te krijgen over het rondje wat we vandaag gaan lopen.

Vanmorgen liepen Piet en Ik door een prachtig nieuw aangelegd dorp gezicht.

Toch heel benieuw welke reclame het strand van Ban Amphur weer gaat gebruiken.

Je maakt altijd wel wat mee, iedere dag …denk je… is gelijk aan de vorige … maar niets van dat alles. Zelfs het mooie zwembad in de tuin is van kleur veranderd. Waarschijnlijk door het aanhoudende te warme weer is de algengroei veel meer toegenomen en nu kleurt het zwembad helemaal groen. Met man en macht wordt nu geprobeerd om de algen weer te verwijderen … maar ja dat zal nog wel een paar dagen duren. Ook is er weer een groete filmploeg gearriveerd en wordt er langs ons wandelweggetje een compleet dorp van bamboe stokken en triplex platen opgebouwd. Dat zal de komende dagen dus weer een drukte van belang worden.

Op de golfbaan was het ook weer echt golfen… Prima slagen en evenzovele “waterballen”. De Caddy heeft dan de leuke tekst : “By By Ball” ha ha . Dus maar weer een bal uit de voorraad en “vrolijk” opnieuw slaan… met een strafslag extra op je scoresheet.

We zagen ook weer de nodige “beestjes” … De hond zorgde er voor dat de varaan net het water in kon duiken voordat ik de knop kon indrukken. De Gecko bleef wat langer stil zitten .

Je fotografeert wat af en wat nu opvalt dat je toch iedere avond weer verstelt staat van de kleuren en de langzaam donker wordende avondlucht. Maar blijkbaar richt je toch wel heel regelmatig je fototoestel op de ondergaande zon.

Ik heb een collage willen maken van heel veel foto’s die ik genomen heb van al die mooie kleuren.

Daar zit je dan in Verweggistan en wordt je gebeld met de mededeling dat je beste vriend is overleden. Niemand die je hier kent Manfred en ik kan het ook met niemand delen. Alle avonturen die we de afgelopen 30 jaar hebben mogen meemaken. Voor jou was er altijd tijd in overvloed. Problemen waren uitsluitend uitdagingen. Nee, dat kan niet … bestond bij jou niet. Onze eerste contacten waren in Middelburg waar je bij Schoonen Electro werkte en toen regelmatig klusjes voor Omroep Zeeland kwam doen. Later op de Kruitmolen leerde ik je nog beter kennen. Toen Marco van Fitland vroeg aan mij… Ken je nog iemand ? Ja zei ik toen, maar dat is wel een heel erg goeie, daar zal je veel plezier aan beleven. En dat is ook wel uitgekomen ook. We hebben samen heel veel plezier gehad en ook regelmatig de wereld om ons heen vervloekt. Maar altijd weer het probleem als een uitdaging gezien en natuurlijk ook opgelost.

En dan nu te weten dat je er niet meer bent. Dat je zo plotseling moet overlijden. Dat gouden hart van je….. heeft je toch lelijk  in de steek gelaten.

Ik wens iedereen die Manfred wel heeft gekend heel veel sterkte en gecondoleerd met dit verlies.

Ongeloof overheerst.

Het is toch een raar fenomeen dat je een stel kerels van boven de 70 jaar ziet kirren en genieten als kleine kinderen zoals in de echte kinderjaren.
En als je dan daar ook zelf onderdeel van bent …Tja dan kan zo’n dag niet meer stuk.

Eerst een dagje golfen met Peter en we vonden het nodig om maar eens een buggy te regelen zodat we niet in de brandende zon hoefden te lopen en ook nog een dak boven je hoofd als je wordt verplaatst naar de volgende afslag.. We realiseerden ons dat toen we mededeelden aan de caddy dat we een buggy wilden, dat ook zij met volle glimlach dit besluit enorm toejuichte. Het was die middag echt heel warm en standaard zie je dan een temperatuur van rond de 33 graden… Maar de gevoelstemperatuur ligt dik boven de 40 . En dat is warm !!

De volgende dag waren de oudjes nog gekker bezig… We hebben weer een aantal rondjes in de kart kunnen rijden.

En dag afgesloten met een heerlijk diner bij Mimosa, een italiaans restaurant aan de beach-road van Jomtien.

Als je die afgelopen dagen …en al die dagen daarvoor… de revue laat passeren…. Bedenk ik me maar : “Dat wordt weer wennen in dat koude Nederland”

Afgelopen zondag was het weer zover…. Een dagje in het busje naar Cambodja.

Dit jaar had ik een visum voor 2 maanden met de mogelijkheid om het te verlengen met 2 maanden iedere keer als ik even het land uit zou gaan. Nu ik hier bijna 4 maanden ben was het dus noodzakelijk om weer even naar het buitenland te gaan. De snelste manier is om van hier uit een busje te nemen naar Cambodja en daar even de grens over te gaan. Zodra je de grens bent gepasseerd kan je weer terug lopen en naar het grenskantoor toe lopen om een stempel vragen om het land te verlaten. Je komt dan in een strook niemandsland terecht en je loopt dan weer terug naar Thailand en vraagt daar weer een verblijfsvergunning aan voor de komende 2 maanden. Je moet je alleen wel realiseren dat je niet de enige bent die dit moet ondernemen. Honderden mensen staan iedere dag weer in de rij om aan de nodige stempels te komen en daarmee hun verblijf in Thailand kunnen legaliseren. Zonder stempel in je paspoort ben je dus illegaal in Thailand en dat kan heel nare gevolgen hebben.

Dit keer zijn we naar De grensplaats Pan Pakkad gereden . Het was er erg druk en al met al toch ruim ander half uur in de rij gestaan om alle stempels te bemachtigen. En dan…… terug in het busje bekroop me een raar gevoel. Toch even kijken in het paspoort … en ja hoor op de visum pagina in het paspoort stonden alleen de Thailand UIT en de Cambodja IN en UIT stempel….. Maar geen Thailand IN !!!! Ik zag de Thailand IN stempel met de visum opgave wel op het noodzakelijke inlegvelletje staan…. maar niet op de pagina in het paspoort waar alle andere stempels van deze keer op staan. Dat was even heel erg schrikken. Maar na nog een keer mijn paspoort bladzij voor bladzij te hebben doorgebladerd ontdekte ik de goede stempel op een pagina waar alle stempels uit 2018 stonden…

alles in orde dus en nu nog volop genieten van alles hier voor deze laatste periode dit jaar.