De hier nachtelijke uren wakker..gebleven. Om uiteindelijk de gemiste penalty’s te moeten zien, Daarna toch nog even naar bed en werd pas laat in de ochtend weer wakker. Lekker rustig verder alles aan kant gemaakt en opgeruimd. En om je een idee te geven waar ik zit hier onder een paar foto’s van het appartement.
Vanmiddag even gaan zwemmen en heerlijk langs de zee gelopen. Aan het eind van de middag toch nog maar even langs “PaBeng” een strandstoeltje gepakt en een Thais biertje hoort daar natuurlijk bij.
Ik ben op mijn bestemming gearriveerd. Wat een enorme lange en vervelende dag zou worden…althans dat dacht ik.. was eigenlijk zo voorbij en had nog een heerlijk diner op het strand als einde.
Het vertrek op Schiphol leek als normaal te gaan verlopen. Een paar minuten te laat van de gate en toen taxiën naar de startbaan. Echter voordat we de startbaan bereikte, keerde het vliegtuig terug en reed naar het oude Schiphol en werd daar door twee reusachtige kranen met sproei koppen helemaal onder de chemische troep gespoten. Blijkbaar merkte de piloot dat er te veel ijsvorming op de vleugels was en besloot om eerst de vleugels van ijs te verwijderen. Al met al kostte dat bijna een uur.
Eenmaal in de lucht is het gewoon volhouden en 11 uur op je kont zitten. Onderweg nog even op 12 kilometer hoogte kunnen genieten van een volle maan en toen heerlijk geslapen. Halverwege de reis nog even bruut wakker gemaakt door een mededeling of er een “medical doker” aanwezig was. Een paar stoelen voor mij was een oude mevrouw niet goed geworden.. Gelukkig bleek het achteraf niets ernstigs te zijn en konden we weer gerustgesteld verder slapen. Een uurtje voor de landing nog even een ontbijtje met warme kaascroissant naar binnen werken en toen op weg naar de douane. Dat ging eigenlijk heel erg snel en ik mag nu met het stempel in mijn paspoort tot 8 maart in Thailand verblijven. Dat betekent wel dat ik nog een keer naar de douane moet als ik pas eind maart weer terug wil naar Nederland.. Dat heeft nog tijd.
onder weg naar Ban Amphur in de taxi.
Aangekomen in Ban Amphur stonden Coote en Piet mij op te wachten en overhandigde Piet mij de sleutels van het appartement waar ik de komende maanden zal verblijven. Even wat andere kleren aan en toen samen naar het strand waar we bij “PaBeng” een overheerlijke maaltijd konden bestellen.
Maar ja toen was het in Thailand al 9 uur in de avond. Maar mijn biologische klok stond nog op 3 uur s’middags….. Maar wel met een halve nacht niet slapen.
Als eerste maar eens kijken of de Internet verbinding nog werkt en kijken of ik verbinding kan maken met de rest van de wereld.
Uiteindelijk halverwege de wedstrijd Brazilie – Kroatie ging toch het lampje uit en ben ik naar bed gegaan.
fantastisch dat Freek me op Schiphol heeft afgezet en nu zoeken naar de juiste gate. Eerst douane en zakken leeg maken en broekriem in het mandje. De rij was redelijk te doen. Na 10 minuten was ik de douane voorbij. Maar werd wel bevolen om eerst.. langs F2 te gaan voor de temperatuur test. Thermometer tegen het voorhoofd.. en gelukkig ook daar mocht ik weer voorbij. Nu nog even wat boodschappen doen en dan naar de gate. Tot nu toe allemaal heel voorspoedig.
Na bijna 4 jaar niet naar het warme Thailand te zijn geweest ga ik weer op reis. Een hele bijzondere reis zal het worden. Nu voor het eerst helemaal alleen. bijna 4 jaar in de afgelopen 14 jaar samen in Thailand geweest en dan nu voor het eerst alleen. Maar om alleen in Nederland te blijven en de kou en regen iedere dag tegen te komen… leek mij ook geen goed plan. Dus toch de knoop doorgehakt en een ticket gekocht naar Ban Amphur, Thailand. Gelukkig zijn al onze vrienden en bekenden ook weer in de compound aanwezig en zal ik iedere dag weer heerlijk met de “mannen” een rondje wandelen en samen de wereld proberen te verbeteren.
60 jaar geleden maar het voelt als de dag van gisteren.
5 december 1962, Ik kwam op de fiets terug van school naar huis. Het was woensdagmiddag en het vroor. Echt koud. Ik had een raar gevoel, vreemd. Er was wat gebeurd maar wist niet wat. Tot ik voor de deur stond en zag dat de gordijnen half dicht waren. Toen wist ik het .. Mama was overleden. Na ruim vijf jaar worstelen tegen leukemie was toch nu het moment gekomen. Binnen gekomen zag ik daar een grote jute zak staan. De Sint was toch langs gekomen en Papa vertelde dat wij ( mijn zusje en ik ) de cadeautjes wel mochten uitpakken. Wat er in die jute zak allemaal zat weet ik niet meer. Maar die jute zak zal ik nooit vergeten.
