Auteur: admin (Pagina 2 van 20)

Ja , echt waar. Als je op de golfbaan van Wangjantr Colf Course wilt spelen en je kiest voor de Highland baan dan wordt je met een busje de bergen in gereden . Een 10 minuten durende rit omhoog de berg op en boven gekomen komen de caddy’s met de buggy aanrijden en kan het feest beginnen.

Ik kan soms snel heel lyrisch reageren en alles maar fantastisch vinden….maar dit slaat echt alles. Een golfbaan aangelegd in de heuvels en geen meter , maar dan ook geen meter vlak terrein. De afstanden tussen de verschillende holes zijn groot en met de buggy rij je over het terrein meer dan 12 kilometer. In Nederland ben je gewend om vanaf de afslag te zien waar de vlag staat… hier zal je telkens weer op aanwijzing van je caddy moeten vertrouwen waar je heen moet slaan om dichter bij de hole te komen. En dat viel op een groot aantal holes niet mee. Te meer daar sommige afslagen heel duidelijk hoger lagen dan de hole en op anderen juist andersom. Er zijn daar twee holes die liggen 5 plateaus hoger dan de afslag… En ja hoor… Als je dus het volgende plateaus niet haalt dan rolt de bal net zo hard terug als jij geslagen hebt.. frustrerend. En wat te denken van al de water partijen.. Lekker hoor als je aankomt bij de afslag en je ziet op meer dan 100 meter de vlag op een eilandje staan. Tja … toch maar proberen en hopen dat je nog ballen genoeg hebt in je tas om straks nog verder te kunnen spelen.

Duidelijk dat dit voor mij de moeilijkste baan is waar ik tot nu toe op heb mogen spelen, maar een geweldige arvaring en heel veel geleerd van mijn caddy. Hij zorgde er te minste voor dat ik regelmatig veilig op de green kon gaan putten.

Een aantal dagen geleden schreef ik over het Pareltje… Laat ik dan deze dag maar een Pareltje Plus noemen.

ja ja eindelijk na bijna 100 dagen geen regen, was het nu even voor een uurtje vocht uit de hemel.

Kon de brandweer even rust nemen en was het niet nodig om dagelijks de planten en bomen in de openbare groenstroken water de geven. Je kan je moeilijk voorstellen , zeker in Nedrland, dat hier de mensen vreselijk blij zijn dat er weer een buitje valt.

Valentijnsdag …. voor de één en vreselijk commercieel gedrag en verwerpelijk, maar voor de ander weer een speciale en bijzondere dag om zeker iets speciaals te doen. …. Bijvoorbeeld om heerlijk de gaan eten in een Frans Restaurant.

Ja echt , midden in Pattaya staat een restaurant met de naam Le Bourdeaux. En dat restaurant had gisteravond een speciaal diner op tafel waar we heerlijk van hebben kunnen genieten.

S’middags zijn we eerst nog even een rondje gaan lopen / golfen en hebben toen onze vaste caddy’s ook maar een doos chocolade gegeven ter ere van deze Valentijnsdag. Een stevige knuffel viel ons ten deel !!

Verrasend is het voor mij wel dat je midden in het oude gedeelte van Pattaya een restaurant hebt staan waar je totaal geen Thaise gerechten op tafel ziet. Volkomen “Frans” en ik denk voor heel wat toeristen een aangename verrassing om eens een avond geen Thaise kruiden te eten.

Wat te denken van een heerlijke foie gras. of een biefstuk waarbij je aan de ober vraagt…”medium rare, of saignant”. En dan ook de biefstuk krijgt zoals je besteld hebt. Was dan alles helemaal in orde… Nee natuurlijk niet , het blijft een restaurant wat in Thailand staat… Toen we om een fles witte wijn vroegen keek de ober heel vreemd en kwam met 4 verschillende merken rode wijn… Dat drinken we hier !! Nou ja de naam van het restaurant zegt het al Bordeaux. En op het uithangbord boven het restaurant staat er ook alleen maar naast de naam van het restautant 2 glazen rode wijn afgebeeld. Uiteindelijk werd er voor ons toch nog een koelkast gevonden waar een paar flessen witte wijn koud stonden en die waren best lekker.

één van mijn tafelgenoten ( die natuurlijk anoniem wenst te blijven!!) vertelde dat hij gevraagd is om voor Olleke Bolleke weblog een recentie te graan schrijven over zijn eet ervaringen. Dat was natuurlijk voor ons een geweldig gespreks onderwerp en je begrijpt dat de vele adviezen over tafel vlogen… Maar ik ben natuurlijk wel benieuwd hoe zijn /haar verhaal er uit komt te zien.

Dit is een linkje naar de website van olleke bolleke : https://ollekebolleke.info/

Vandaag maar weer even een “rust” dag inplannen en lekker bij het zwembad vertoeven. Morgen weer op voor het volgende feestje en heerlijkheden.

Conclusie : Nog steeds niets te klagen hier !!!

Dat is natuurlijk flauwekul…. er is altijd wel wat te melden. Maar het betekent wel dat het hier heel normaal verloopt , zonder al te gekke dingen.

Eigenlijk zitten we ook hier in een soort “rustoord” en doen we iedere dag onze dingen , zonder al te gekke bokkesprongen.

Lekker eten, Golfen, wandelen, zwemmen…een keer in de week naar de kartingbaan. M.a.w. … gewoon de dagelijkse dingen. Heel relaxed.

Maar vandaag toch even weer op gekeken naar een artikel in de krant…
De komende weken wordt het hier in Thailand erg warm, wordt voorspeld.
Temperaturen van boven de 40 graden worden geen uitzondering en veel instanties maken zich op voor een groot aantal doden dooe de hitte en de brandweer is in de opperste staat van paraatheid gebracht, vanwege de kans op grote bosbranden.
Dat zal dus de komende weken erg aanpassen worden. Deafgelopen weken waren… “normaal” Herlijk warm overdag en in de avond zakte de temperatuur tot zo’n 23 a 24 graden. Maar wat er nu wordt voorspeld is toch wel is anders. De temperatuur zal ook in de avonduren niet onder de 30 graden zakken… !!!

We wachten af en dan maar hopen dat de airco het allemaal kan bijbenen en je toch nog een paar uur kunt slapen .
Dat wordt overdag dus maar iets meer gebruik maken van het zwembad en een lekker koel glas wijn !!!

Ha Ha wat is het hier toch vervelend !!

Vanmorgen realiseerde ik me , dat ik de afgelopen dagen eigenlijk geen enkele dag “thuis” ben geweest. Iedere dag was er wel wat te doen of was er een uitnodiging om ergens naar toe te gaan. Zo ook weer gisteren…. Gisteren was er de jaarlijkse Autorally van de Nederlandse Vereniging.

Vroeg in de morgen op pad naar het eerste vertrekpunt en pas na 10 uur in de avond weer doodmoe terug in het appartement. Maar wel terug kijkend op een geweldige dag.

Deze keer liep het parkour wat uitgezet was richting Satahip. Heuvelachtig terrein en bijna het totale grond oppervlak rond Satahip is eigendom van de Marine, militairen. Je komt dan ook heel regelmatig huizen tegen die voorzien zijn van poppen in militaire kledij staande voor de poorten of hekken die de woningen afschermen.

Zo’n autorally bestaat uit een route beschrijving en vragen die je moet beantwoorden op punten waar je langs komt. En als je dan denkt dat je er zeker van bent dat je het antwoord goed hebt… Dan ontdek je s’ avonds tijdens de prijsuitreiking dat je er weer helemaal naast was. Bijvoorbeeld…. Sta je met je medepassagiers voor een draak bij een tempel en is de vraag heel simpel: Hoeveel tongen heeft de draak… Iedereen roept 3 en dan blijkt het antwoord toch 5 te zijn… Ja als je aan de andere kant van de draak had gekeken dan had je de twee andere tongen ook kunnen zien !!!! Ha Ha.. Nou zo zijn we er nog wel een paar keer ingestonken en konden we uiteindelijk met 74 van de 100 punten nog niet mopperen. Tja niet in de prijzen, maar volgend jaar weer beter natuurlijk.

Je komt tijdens zo’n autotocht langs de meest mooie plekjes , waar je normaal nooit komt en dan te bedenken dat de route maximaal zo’n 20 kilometer het binnenland in ging en je daar de prachtigste natuur tegen komt en nog echte Thaise dorpjes waar ze heel belangstellend zich afvragen wat al die Farangs hier nu weer moeten. Vooral als je moet uitzoeken wat een 7-Eleven winkeltje voor bijnaam heeft..

Er zijn van die dagen die je niet snel vergeet, positief of negatief , maar die je een goed gevoel oplevert dat noem ik één van die pareltjes. Zo’n dag had ik gisteren.

Probeer je eens voor te stellen dat je bijna bij iedere afslag een groot aantal herten moet wegsturen omdat jij zonodig een golfbal richting de hole weer slaan. Een golfbaan gelegen in een immens groot natuurreservaat met vogels, pauwen met overal kuddes herten en reeën. Om je heen alleen maar ongerepte natuur en een groot bos met rubberbomen. En dat op een uurtje rijden van Pattaya.

Dit golf resort is echt fantastisch aangelegd en een lust om daar te mogen spelen. 

Hier in dit golf park vergeet je echt helemaal hoe “rot” de aarde nu voelt. Zonder enig politiek gekrakeel, alleen maar de geluiden van alle dieren om je heen. En dan ook bij iedere hole weer de uitdaging ….Hoe ligt deze hole er nu weer bij. Soms ligt de green tientallen meters lager dan de afslag en de volgende moet je weer eindigen op een heuvel , meters hoger dan de afslag. En overal waar je kijkt zie je de greenkeepers aan het werk. !!! Deze herten en reeen die hier lopen houden het gras kort en bemesten de hele fairway iedere dag weer met nieuwe mest. Geen grasmaaiers hier nodig… alleen wat spreakles om alles nog een beetje groen te houden.

En dan te bedenken dat hier in de omgeving… laten we zeggen om maximaal een uurtje rijden er 22 verschillende golfbanen liggen, de éé’n nog mooier dan de ander… Al denk ik dat Wangjuntr Park voor mij niet te overklassen is.

Na zo’n geweldige dag zou je bijna vergeten wat je de rest van de week allemaal hebt gedaan. Ik denk wel eens…heb ik nog tijd om mijn blog te vullen. Algelopen dinsdag de hele dag naar Tresure Hill Golf Club geweest. En de naam zegt het al… Ook hier geen meter vlak terrein.

Maar water in overvloed. !!

Woensdag was weer onze wekelijkse Karting dag en sávonds nog even naar de “heren buurt” geweest om daar een playback show van allemaal ABBA songs te kunnen bewonderen.

Vandaag … even wat rustig aan en straks maar 9 holes op de kleine Navy golf course .

Verandering… tja ook hier, maar natuurlijk, overal zien we veranderingen In het klein om ons heen en natuurlijk in het groot , in de wereld. We zullen er mee moeten leven, al is het beslist niet zo dat iedere verandering een negatief gevoel hoeft op te leveren, maar ik kan mij niet aan de indruk onttrekken dat voor velen dat gevoel wel aanwezig is. Al zou je alleen maar het woordje Trump noemen.

Ja als zelfs vogels al gaan overwinteren in Nederland , dan denkt deze vogel toch echt…Voor mij zolang het kan blijf ik overwinteren in Thailand. Ik merk dat iedereen wel een verhaal heeft bij het woord “verandering”. Zo heb ik ook een verhaal dat mij nu weer confronteert met de veranderingen ook hier in Baan Somprasong. (Baan Somprasong is het appartementen complex waar ik verblijf)

Al die jaren , en dat zijn er toch al meer dan 10 jaar, is er jaarlijks een inzegening door de monniken en wordt de zegen gevraagd voor het komende jaar, dat alles maar voorspoedig mag blijven verlopen. Er wordt door de monniken een koord rondom het complex gespannen en tijdens het zingen van de gebeden en zegeningen wordt het uiteinde van het koord stevig vast gehouden door één van de monniken. Deze dag wordt samen met al het personeel gevierd , er wordt samen gegeten en in de avond is er dan tot slot de “Staf Party”.  In Nederland zouden we zeggen…. Het personeelsfeest. Op dit personeelsfeest werden ook altijd de dan aanwezige bewoners uitgenodigd en werd er vrolijk gedanst en werd er ook veel gedronken. Heel veel bewoners gaven dan persoonlijk aan ieder personeelslid een enveloppe of doneerden een bedrag speciaal voor het personeel.

Dit jaar voor het eerst wel een personeelsfeest, maar niet gezellig in de tuin van het complex maar ergens op het strand en ook uitsluitend en alleen voor het personeel. Alleen de vertegenwoordiger van de VVE mocht nog even langs komen om de jaarlijkse bonus uit te reiken aan het personeel. Alle Farangs en eigenaren hadden een uitnodiging gehad om dit jaar geld te doneren om dat op de Staf Party uit te reiken aan al het personeel. Het gekke is wel dat ik s ’middags , toen ik een groepje dames tegen kwam, mij werd gevraagd of ik ook naar de party kwam.. “No No  No invitation !!”… Waarbij er onduidelijk werd gekeken naar mij ??.

Ik begrijp uit de toelichting van de staf dat dit nieuwe beleid voort komt uit de wens om het personeel echt haar eigen feestje te laten hebben. Volkomen terecht , want een Thai blijft ook op  zo’n personeelsfeestje denken dat een Farang moet worden verzorgd.. En nu ze alleen maar onder elkaar zijn hebben Ze daar niets mee van doen.

Of deze verandering nu inhoudt dat ook de monniken niet meer nodig zijn… Dat weet ik niet, misschien komen ze nog.

Gisteravond een fantastisch feest gehad. Fred en Annalies hadden vrienden , bekenden, expats , globetrotters …. Dus allemaal heel gewone mensen !! uitgenodigd om samen met hun een feest te vieren ter glorie van een hele hoop verschillende gebeurtenissen. In ieder geval ook dat ze nu al 25 jaar bij elkaar zijn en dat nog lang willen volhouden. In ieder geval we waren dus met een grote groep mensen die samen voor een heel plezierige sfeer zorgde en er samen een fantastische avond van hebben gemaakt. Er was een buffet waar de meest heerlijke gerechten voor je klaar stonden en natuurlijk kon er ook weer heerlijk gedanst worden. ..

Na afloop van het feest, dus bij het weg gaan, kregen we van Fred en Annalies een enveloppe. Thuis open gemaakt ….en daar stonden een paar indrukwekkende zinnetjes geschreven.

Ik wil deze graag delen met jullie die mijn blog lezen en hoop dat ook jullie onder de indruk zijn van de wijsheden die hier staan :

1. Op een dag besloten de dorpelingen om te bidden voor regen. Op de dag van het gebed kwamen alle mensen bijeen en er kwam één jongen met een paraplu.    Dat is geloof.
2. Als je baby’s in de lucht gooit, lachen ze omdat ze weten dat je ze zult vangen.   Dat is vertrouwen.
3. Elke avond gaan we naar bed zonder enige zekerheid dat we de volgende ochtend nog leven en toch zetten we de wekker.  Dat is hoop.
4. We plannen grote dingen voor morgen, zonder dat we weet hebben van de toekomst. Dat is vertrouwen.
5. We zien de wereld lijden, maar toch trouwen we en krijgen we kinderen. Dat is liefde.
6. Op het shirt van een oude man stond de zin: “Ik ben geen 90; ik ben een tiener met 72 jaar ervaring”   Dat is houding.

Vergeet niet : goede vrienden zijn zeldzaam, moeilijk te vinden en onmogelijk te vervangen!!!

        Vandaag is de eerste dag van de rest van je leven.

Toch een gek gevoel , …weer thuis… S ‘morgens weer wandelen over de boulevard, douchen en lekker een bak koffie op het balkon. Dan zie je de eerste “russen” alweer hun handdoekje leggen op de ligbedden bij het zwembad. Wij noemen hier de gasten die de Slavische taal spreken allemaal “russen” Ook al weet je echt niet zeker waar ze vandaan komen. Ook de Hongaren en de gasten uit Oezbekistan zijn voor ons hier “russen.  

Het is een beetje een verzamelnaam geworden voor iedereen die een Slavische taal spreekt en zich gedraagt zoals wij dat hier ervaren. Het is misschien niet helemaal eerlijk of accuraat, maar het maakt het voor ons wel makkelijker om te categoriseren. Tenslotte zijn wij voor de Thai ook allemaal een “Farang” en vinden ze het helemaal niet interessant waar je precies vandaan komt.  

Ik realiseer me dat je toch nu gaat nadenken welke verschillen er zijn tussen de twee landen. Voor mij was wel heel duidelijk dat we in de drie dagen dat we in Vietnam waren geen enkele politieman of militair hebben gezien. Dat in tegenstelling tot Thailand daar zie je ze de hele dag. Daarnaast is het verkeer een ander opmerkelijk verschilpunt. Beide landen hebben een overvloed aan brommers, maar in Vietnam lijken de bestuurders een zekere mate van rust en discipline uit te stralen. Er is nauwelijks geluidsoverlast van brommers, omdat bijna iedereen een normale uitlaat gebruikt. Dit contrasteert sterk met Thailand, waar het geluid van ronkende motoren en ongeduldig verkeer een veelvoorkomend kenmerk is. 

Deze observaties zijn slechts een glimp van de verschillen tussen deze twee fascinerende landen en hun unieke culturen. 

Daarom gisteravond maar weer eens een echter rocklobster gegeten. Maar eerlijk is eerlijk… de lobster in Vietnam was toch wel wat groter en heerlijker om aan terug te denken.. Dus volgend jaar maar weer een tripje naar Vietnam???

Gisteren de laatste dag in Phu Quoc zijn we nog even naar het noorden van het eiland gegaan. Daar hebben de Vietnamesen , net zoals in het zuiden van het eiland een enorme stad gebouwd, die net zoals in het zuiden….helemaal leeg staat.

Hier in het noorden van het eiland hebben ze er een thema stad van gemaakt en benoemd naar alle verschillende windstreken op onze aarde. Ze noemen het complex : Grand World. een gigantisch themapark met alle hylights van de wereld. Ik vergelijk het maar met de thema hotels in Las Vegas zoals het Venetië van Italie

Maar afschuwelijk om te zien…. Alles staat leeg. Dit complex is vlak voor de corona periode gebouwd en wordt nu nog steeds iedere dag onderhouden door de tuinmensen die de bomen en planten water geven, maar de appartementen en de hotels staan allemaal leeg. Uitsluitend de dagjesmensen die een rondleiding door de straten en pleinen van het park krijgen zie je hier lopen. Aan het strand liggen een paar mensen die met eigen vervoer of met de bus naar dit prachtige strand komen… maar dat is alles. Doodzonde …maar hier zie je toch wel heel duidelijk wat de corona periode teweeg heeft kunnen brengen.

Wij hebben daar even een drankje gedronken in een van de restaurants die nog wel open was en zijn toen weer terug gegaan naar ons hotel , de koffer pakken en toen richting vliegveld.

Eenmaal geland in Bangkok weer naar immigration en een stempel in het passport voor nog twee maanden verblijf in Thailand. En daar was deze hele reis voor bedoeld. Niets te klagen dus. !!!

Vandaag maar weer eens een rondje op de golfbaan… Je moet natuurlijk geen ontwenningsverschijnselen oplopen.